همکار معلم ورزشم:
تو که در جوانی، آفتاب صحن مدرسه پوست صورتت را خراب کرد، و زمینها و سالنهای غیر استاندارد، چیزی جز کمر درد و زانو درد برایت بیادگار نگذاشت؛
تو که ریه های سالمت را در استخرهای غیر ایمن آزرده کردی، تو که سرمای زمستان استخوانهایت را سوزاند و گرمای توام با بوی عرق سالن کشتی، مشامت را .
تو که به تنهایی امتحاناتت را گرفتی و همپای همکاران سایر دروس، برنامه مراقبت گرفتی! تو که فراتر از شرح وظایفت، تیمهای ورزشی مدرسه را آماده و در کنار زمین مربیگری کردی، حرص خوردی و گلویت را پاره کردی و ریالی دریافت نکردی!
تو که دانش آموزانت را راهی تیم های ملی کردی و دیده نشدی،
تو که در چشم خانواده ها یک معلم ورزش بودی و نه معلم ریاضی، و در چشم مدیران، معلم یک درس غیر مهم تلقی شدی، اما محبوب دانش آموزان بودی!
تو که دیپلم یا دکترای تربیت بدنی ات برای سیستم آموزشی فرقی نداشت !
تو که بازنشست که شدی، کلکسیونی از آسیب های مختلف جسمی بودی و کسی دیگر سراغت را نگرفت!
گلی به جمالت
هفته تربیت بدنی مبارکتون باشد
